خاطرات

از حماسه برترید

شهید اندرزگو پیش از ازدواج با من[1] فعالیت‌ها و مبارزات جدی خود را علیه رژیم شاه آغاز کرده و حتی با نام مستعار «ابوالحسن نحوی» به خواستگاریم آمدند، اما ازدواج ما هرگز روند و شدت این مبارزه را کاهش نداد. از این منزل به آن منزل و از این شهر به آن شهر رفتن، جزء لاینفک زندگی ما شد. بخاطر دارم اولین بار یکسال پس از ازدواجمان بود که شهید اندرزگو به خانه آمده و گفتند: «باید از اینجا برویم.» آن زمان در چیذر تهران ساکن بودیم. مهدی فرزند اولم 3 ماه داشت، او را برداشته و به قم رفتیم. دو ماه اول بدون اینکه وسایل زندگی همراهمان باشد در منزل طلبه‌ای از دوستان همسرم مهمان شدیم.

اولین گروه سرود یک نفره

حوادث روز 17 شهریور و احوال مردم و شهدای آن روز، خیلی متأثرم کرد. گفتم این حادثه نباید فراموش شود. فکر می‌کردم که باید این رویداد را در ذهن و زبان مردم جاری و ساری نگه دشت. رژیم نباید بتواند این اتفاق را ماست‌مالی کند و بعد از مدتی آب‌ها از آسیاب بیفتد و تمام بشود و برود. نگاهم به ماه‌ها و سال‌های آینده بود. تصورم این بود که باید از حادثه 17 شهریور برای محکم کردن حرکت انقلاب، کار ویژه‌ای کرد. البته آن موقع نمی‌توانستم محاسبه کنم چند ماه بعد بساط رژیم برچیده خواهد شد. آن زمان من فقط به کاری فکر می‌کردم که باید انجام می‌دادم.

سرود زندانی

از جمله سرودهایی که در حسینیه بازخوانی کردیم، سرود «زندانی» بود. یکی از شعارهای معروف مردم «آزادی زندانیان سیاسی» بود. ذهن من هم مشغول این موضع بود و دنبال فرصتی بودم که کاری در این زمینه انجام بدهم. چهره‌های شاخصی مانند مرحوم طالقانی و آقای منتظری، نماد زندانیان سیاسی محسوب می‌شدند. وقتی که از «آزادی زندانی سیاسی» حرف می‌زدیم، عمدتاً دهنمان معطوف به این شخصیت‌ها می‌شد. ما اینها را سردمدار زندانیان سیاسی می‌دانستیم.

پا به پای همسر

محله نخل ناخدا از مرکز شهر دور بود، خانه ما جای امنی بود برای تشکیل جلسات. روحانیان و مبارزانی که دوست همسرم بودند کتاب‌ها و اعلامیه‌ها را در خانه ما پنهان می‌کردند. اغلب اعلامیه‌ها را حاج آقا درویشی از قم می‌آورد و داخل بسته‌های خرما پنهان می‌کرد تا کسی متوجه آنها نشود. من [نسا شجاع نخلی] هم بسته‌ها را در کمد لباس و آشپزخانه پنهان می‌کردم تا زمانی که افرادی از بندر لنگه، بندر خمیر و شهرهای اطراف می‌آمدند و بسته‌های اعلامیه را می‌بردند.

حکمی برای تنظیم رابطه انقلاب اسلامی با الفتح

در اواخر شهریور 57، رئیس سازمان امنیت عراق با یک وزیر به خدمت امام آمده از ایشان خواستند از اظهار نظر سیاسی و ارسال پیام و اعلامیه و هرگونه فعالیت سیاسی خودداری کنند. و تهدید کردند در غیر این صورت حضور ایشان را در خاک عراق تحمل نخواهند کرد. امام فرمودند خود را متعهد به فعالیت سیاسی می‌دانند و از عراق هم هجرت خواهند کرد. گذرنامه خود را نیز برای گرفتن ویزای خروج به سازمان امنیت نجف فرستادند.

دستگیری اعضای جامعه روحانیت مبارز

در شبی از شب‌های ماه مبارک رمضان سال 1356 شورای مرکزی که جلسه‌ جامعه‌ روحانیت مبارز در خانه‌ آقای شیخ علی‌اصغر مروارید واقع در غرب تهران تشکیل شده بود، بنا شد جلسه را تا سحر ادامه دهیم. حدود بیست‌واندی نفر از جمله حضرات آقایان استاد مطهری، مهدوی کنی و موسوی اردبیلی و سایر بزرگان در این جلسه حضور داشتند. از همان‌جا استاد مطهری با امام در نجف اشرف تماس تلفنی گرفتند و امام توصیه کردند که اعلامیه‌ای از سوی جامعه روحانیت صادر شود و در آن ضمن محکوم کردن جنایات رژیم در اصفهان، مردم به انقلاب، تظاهرات و مبارزه با رژیم پهلوی فرا خوانده شوند.

در پوشش سفر خانوادگی

زمستان سال 57 کارخانه ماشین‌سازی [اراک] اعتصاب کرد و به سبب این اعتصاب، به کارگران حقوق نمی‌دادند. آیت‌الله جنتی که در این زمان برای سخنرانی به اراک آمده بود پیشنهاد داد که قبوضی برای تأمین منابع مالی اعتصابیون صادر کنیم و همچنین گفتند: «من قبض‌ها را تهیه می‌کنم و شما بیایید قم، آنها را از من بگیرید و بین مردم توزیع کنید.» در منزل آیت‌الله محمد امامی واقع در خیابان مخابرات من[احمد معصومی]، آقای میرجعفری، سیدرضا صالحی، علی معتمدی، مهندس حسینی، حسین مؤمنی و یک نفر دیگر از کارکنان ماشین‌سازی برای تدارکات مالی اعتصابیون جمع شدیم.

بنزین برای تهران ممنوع

شب 12 بهمن ماه 57، با آن سرمای آباده و با ماشینی که بخاری هم نداشت، [به طرف تهران] راه افتادیم؛ آن هم با یک پیکان مدل 48 که در این چند روز بازدید نشده بود. از آباده خیلی زیاد دور نشده بودیم که ماشین پنچر کرد. توی آن سرما، پنچرگیری برای ما خیلی دشوار بود. خوشبختانه عقب ماشین، زاپاس داشتم. دستکش و بارانی پوشیدم و دست به کار شدم. در مجموعه ده، بیست دقیقه‌ای بیشتر طول نکشید که زاپاس را عوض کردم. وقتی آمدم سوار شدم، انگشتانم از هم باز نمی‌شد. به جمالی گفتم: «تو بشین پشت فرمون.» خودم هم صندلی عقب ماشین، پهلوی رفقا نشستم.

هشدار برای پرهیز از خرافه‌گرایی

شب همان روزی که شاه فرار کرده بود، عده‌ای از دوستان پیش من آمدند تا در مورد برگزاری راهپیمایی روز بعد تصمیم‌گیری شود. اقشار مختلفی در این جلسه حضور داشتند و قرار بر این شده بود که هیچ‌گونه آرم یا نشانه‌ای از هیچ گروه و حزب و سازمانی، در راهپیمایی نشان داده نشود. البته مدنظر ما بیشتر از همه، نسبت به سازمان مجاهدین خلق که چند دانشجوی وابسته به آن نیز در جلسه حضور داشتند، بود. آن موقع دانشجویان دانشکده پزشکی شیراز،‌ سال اول و دوم را در جهرم می‌خواندند و بعد برای ادامه تحصیل به شیراز می‌رفتند.

مثل یک منطقة جنگ‌زده

اولین حضورم در تظاهرات در چهاردهم ماه مبارک رمضان 1356ش بود. صبح شنیدم که مردم جلوی منزل آیت‌الله سیدعبدالله شیرازی تجمع کرده‌اند. من و برادرم به قصد پیوستن به مردم به چهارراه نادری رفتیم. تعداد مردم دم‌به‌دم بیشتر می‌شد. تا جایی‌که خیابان کاملاً بسته شد. فاصله منزل آیت‌الله شیرازی تا مدرسه نواب کمتر از دویست متر بود. این فاصله مملو از جمعیت بود. یک روحانی به نام حسین صفایی از طرف مردم سخن می‌گفت. مردم می‌گفتند که ما همین امروز باید برویم و درِ مدرسه نواب را باز کنیم.

تیمسار این قرآن نیست!

فیضیه کانون تجمع طلاب بود، مخصوصاً که مناسبت 15 خرداد، انگیزه درست کرده بود که بعضی‌ها در این تجمع طلاب [در سال 1350] شرکت کنند، ولی تصور نمی‌کردند، که یورشی به مدرسه صورت بگیرد و دستگیری پیش بیاید. در نتیجه ممکن است، که افرادی کم‌انگیزه یا بی‌انگیزه هم، در این جمع بودند، ولی طبیعتاً ما که دستگیر شدیم و آ‌ن سی و چند نفری که با ما بودند، از مقلدین دیگر مراجع و از وابستگان آقای شریعتمداری هم بودند.

پخش اعلامیه به صورت خانوادگی

عصمت نیک‌چهره: خرداد 1356 دخترم به دنیا آمد. فعالیت‌های انقلابی شدت گرفته بود و دامنه آن به خیابان‌ها کشیده شده بود؛ مردم برای شهدای قم، تبریز و یزد بزرگداشت می‌گرفتند. چهلم مردم تبریز نوزاد تازه به دنیا آمده‌ام را در آغوش گرفتم و در مراسم شرکت کردم. شب‌ها نوار کاست‌هایی را که احمد به خانه می‌آورد گوش می‌کردم و یادداشت برمی‌داشتم. خواهرم فاطمه که هفت سال از من کوچک‌تر بود، با برادرشوهر کوچکم قاسم ازدواج کرد و من و خواهرم جاری شدیم.

نمایشگاه در زندان

مدتی بود که به ‌طور مخفی زندگی می‌کردم [مسعود ستوده]، یک شب تصمیم گرفتم سری به منزل پدری‌ام بزنم. ساعت 30/1 بعد از نیمه‌شب بود که آهسته و با احتیاط بر روی دیوار خانه به داخل حیاط پریدم. آنقدر خسته بودم که در گوشه‌ای از حیاط خوابم برد. یک‌باره با سروصدای زیادی از خواب پریدم. هوا هنوز تاریک بود. صدا از خانه‌ همسایه دیوار به دیوار ما می‌آمد. نگاهی به ساعت انداختم. 10/5 صبح بود. به سروصداها، دقیق گوش دادم، بعد از کمی دقت متوجه شدم ساواکی‌ها برای دستگیری من وارد عمل شده‌اند ولی به‌ اشتباه از دیوار همسایه بالا رفته و وارد خانه‌اش شده‌اند.

فعالیت سیاسی کارکنان راه‌آهن در اراک

گرفتن اعلامیه، پخش و تکثیر آن در دی‌ماه سال 56 که مقاله توهین‌آمیزی به امام نوشتند، شروع کردم. من [محمدجواد گرامی] و دیگر کارکناه راه‌آهن زمانی که سر کار بودیم و با قطار به قم رفت‌وآمد داشتیم اعلامیه‌ها را از دفاتر آقای پسندیده برادر امام خمینی، آیت‌الله گلپایگانی و آیت‌الله شریعتمداری می‌گرفتیم، به اراک می‌آوردیم و بعد تکثیر و پخش می‌کردیم. من بیشتر اعلامیه‌ها را از کارکنان راه‌آهن مثل آقای اشراقی و آقای حسین بادی می‌گرفتم. زمانی که با قطار به قم می‌رسیدم، به آ‌نها می‌گفتم چه خبر؟ آنها هم سریع اعلامیه می‌آوردند، به من می‌دادند.

خاطراتی از حکومت نظامی

در جریان شروع حکومت نظامی در سال 57 که شیراز هم از جمله شهرهایی بود که حکومت نظامی در آن به اجرا درآمد، واحد نظامی‌ که در این شهر توان شرکت در روند اجرای حکومت نظامی را داشت، تیپ مستقل چترباز شیراز بود. با شروع حکومت نظامی و با شروع گشت‌زنی ارتش در شهر، با عنایت به آموزش دیده نبودن نیروهای شرکت‌کننده در این مأموریت، رفته‌رفته آن افکار خشک نظامی و انضباط ظاهری نظامیان کادر و سربازان وظیفه، روز‌ها با دیدن تظاهرات مردم و شنیدن شعارهای انقلابی و شب‌ها با کنترل رفت‌وآمد مردم در سطح شهر، تبدیل به آگاهی‌های مؤثر شد و قاعده‌مندی و ابهت ارتش روزبه‌روز به تقلیل می‌رفت.

گلدسته ناتمام مسجد

اوایل خرداد سال 1353 به‌تدریج شاگردان مدرسه حقانی برای تعطیلات تابستانی آماده می‌شدند. من با چند نفر از دوستان طلبه صحبت کردم و گفتم: «با هم برای گردش به اردبیل و سرعین برویم.»‌ البته من هیچ اشاره‌ای به مشکلاتی که در آن شهر برایم پیش آمده بود نکردم. اوایل تیرماه، برای یک گردش ده روزه، به همراه دوستان، از قم راه افتادیم. صبح روز هفتم تیر، پس از آنکه به اردبیل رسیدیم، به مغازه آقای لطیف نباتی رفتیم که صبحانه بخوریم. ایشان با خوشرویی از ما پذیرایی کرد. ما پشت به خیابان، در مغازه ایشان، مشغول خوردن صبحانه بودیم، که یک کسی صدا کرد: «آقای غفاری!»

پیدایش فکر راه‌اندازی تشکیلات سالم برای معادن

در این زندان (اوین)، ما به تنظیم یک حرکت سالم غیر مجاهدین خلق پرداختیم، چرا که به این نتیجه رسیده بودیم که جهت‌گیری سازمان مجاهدین خلق دچار انحراف‌های بنیادی شده‌ است، و متفق بودیم حرکت را پایه‌ریزی کنیم که سه ویژگی داشته باشد: با رژیم شاه قاطعانه مبارزه بکند، سازمان‌‌دهی منسجم داشته باشد و انحرافات مجاهدین خلق را هم نداشته باشد.

زباله اتمی در کویر

مدتی که تحت تعقیب بودم، می‌توانستم در راهپیمایی‌های عمومی (از جمله تاسوعا و عاشورا) شرکت کنم؛ چون جمعیت وقتی زیاد می‌شد، مأموران نمی‌توانستند مرا [حجت‌الاسلام والمسلمین غلامعلی مهربان] دستگیر کنند. بعد از پایان تظاهرات هم فرار کرده، به مخفیگاه می‌رفتم. شب تاسوعای 57، بچه‌ها در منزل حاجی‌باشی رحمانی که فرد مسنی بود و از طریق کشور قطر برای امام پول می‌برد، جمع شده بودند تا درباره راهپیمایی فردا (روز تاسوعا) و ترتیب برنامه آن،‌ و همچنین مراسم سینه‌زنی صحبت کنیم.

نتیجه قرارداد الجزایر شاه و صدام

در زمستان 1353، ارتش عراق زیر ضربات نیروهای مسلح مردم کرد که توسط رژیم شاه کاملاً تقویت شده بودند،‌ فرسوده شد. ده‌ها هزار افسر، درجه‌دار، سرباز عراقی در اسارتگاه‌های منطقه کردنشین به سر می‌بردند. رژیم بعثی، چند دولت ـ از جمله ایالات متحده آمریکا ـ را واسطه آشتی با رژیم شاه کرده حاضر شده بود از تمام ادعاهای خود نسبت به اروند رود،‌ خلیج‌فارس، مناطق مرزی، و خوزستان دست بردارد. همچنین اجازه ندهد مخالفان شاه از خاک عراق علیه او استفاده کنند. وساطت‌ها در پنهان پیش می‌رفت. طرفین با وساطت دولت الجزایر به توافق نهایی نزدیک می‌شدند.

چگونگی محاصره امام خمینی در بغداد

احمد از من [دکتر فاطمه طباطبایی] خواست از برنامه‌های پیش آمده و تصمیماتی که گاهی مطرح می‌شود، با کسی حرف نزنم. با اتوبوس فاصله نجف تا کربلا را در یک ساعت طی کردیم. در تمام این مدت دچار دلشوره و نگرانی بودم. هنگامی که بازگشتیم احمد گفت: ما دو روز دیگر از عراق می‌رویم. شوکه شدم. متحیر پرسیدم: چه اتفاقی افتاده است؟ گفت: در این دو روز وضع بدتر شده، محاصره شدیدتر شده طوری که مأموران بعثی اجازه نداده‌اند کسی به...

برگزاری مراسم چهلم شهدای 19 دی قم در تبریز

من احساس کردم باید روز چهلم [شهدای 19 دی 56] را بهتر و مؤثرتر از این برگزار کرد؛ لذا دست به کار شدم و در حدود امکانات خودم از ده ـ پانزده روز مانده به چهلم، با عده‌ای از تبریزی‌ها تماس گرفتم. احساس من این بود که تبریز محیط آماده‌ای برای مبارزه علیه رژیم است و بعد از فوت مرحوم حاج آقا مصطفی، بسیار دنبال حادثه می‌گردند. بعد از آن در دهه محرم، عکس‌های حضرت امام توزیع شد و شعارهای انقلابی در میان جامعه رواج یافت. ما فعال‌ترین نیروهای جوان و مؤمن تبریزی را در دانشگاه‌ها داشتیم.

خاطره‌ای از راهپیمایی 14 آذر 1357 در شهر مشهد

در راهپیمایی 14 آذر 57 از حرم می‌آمدم بیرون. از بست پایین خیابان وارد حرم شدم که بیایم سمت چهارراه شهدا. از داخل صحن صدای شعار می‌آمد. قاطی جمعیت شدم. جمعیت به طرف چهارراه شهدا می‌رفت. هر چه به چهارراه شهدا نزدیک‌تر می‌شدیم، ازدحام بیشتر می‌شد. از پیاده‌رو و مغازه‌ها به تظاهرات ملحق می‌شدند. شعارهایش یادم می‌آید: «نصرُ مِن‌الله و فَتحٌ قَریب / شاه نشسته به جای یزید» یا تند می‌گفتند: «الله، الله، روح‌الله.» خیلی حماسی پاها را می‌کوبیدیم به زمین. سر چهارراه شهدا دیدیم ارتشی‌های مسلح راه را بسته‌اند.

پخش اطلاعیه امام خمینی در علی‌آباد کتول

[سال 1357] تلفن منزل امام را در پاریس از طریقی به دست آوردم. یک شب منزل حاج رحمت لطفی ـ که از افراد متدین و انقلابی بود ـ در گرگان رفتیم و گفتم: آیا اجازه می‌دهید با منزل امام در پاریس تماس بگیریم و اطلاعیه‌ امام را به دست بیاوریم تا در راهپیمایی فردا که راهپیمایی مهمی است خوانده شود؟

مسجد ارگ و کشته شدن یکی از تظاهرکنندگان

یک‌بار در مقابل بازار تهران، میدان ارگ، در روز عاشورا تجمع کردیم و اعلامیه‌هایی را هم در داخل دسته‌ها و هیأت‌های مذهبی و سینه‌زنی (در بین سینه‌زنها و زنجیرزنها) پخش می‌کردیم. غالباً این اعلامیه‌ها صبغه مذهبی داشت و...

راهپیمایی در مشعر

مردم کردستان به خاطر فشارهایی که رژیم به آنها وارد کرده بود، جرئت حضور در راهپیمایی‌ها را نداشتند. هر وقت در سراسر کشور راهپیمایی می‌شد، در سقز خبری نبود تا اینکه ما تبعیدی‌ها تصمیم گرفتیم، خود ما 11 – 10 نفر در آنجا...

تحصن در بیمارستان شاهرضای مشهد

روزهای شنبه و یکشنبه، نهم و دهم دی 1357 برابر با روزهای نخست صفر 1399 بود. چهار پنج روزی می‌شد که از تحصن خارج شده بودیم. رژیم رفتارها و مقابله‌های وحشتناک و رعب‌آوری از خود نشان می‌داد. در مقابل ما نیز یک...

نمره قبولی اجباری

در اوایل سال 1353 پس از اتمام تحصیلاتم در انگلستان، تصمیم گرفتم به ایران برگردم، هر چند می‌توانستم مدت بیشتری در لندن بمانم. حب وطن به هیچ‌وجه اجازه نمی‌داد حتی یک روز بیشتر...

چگونگی تکثیر اعلامیه‌ها در اراک

دی یا بهمن سال 56 تعدادی از بچه‌های مساجد آقاضیاءالدین و حاج آقا تقی به من گفتند: «آقای سمیعی! یک دستگاه فتوکپی برای شما تهیه کرده‌ایم اما نمی‌دانیم چگونه این دستگاه را بیاوریم.» گفتم: «دستگاه کجاست؟» گفتند: «قم.» گفتم: «وانت را پر از کاه می‌کنیم و موقع برگشت دستگاه راداخل کاه‌ها پنهان و بعد آن را به کرهرود منتقل می‌کنیم.» برای این منظور به همراه پسرخاله‌هایم به نام‌های محمدرضا و علی‌اصغر کاظمی و واحد حبیبی وانت را پر از کاه کردیم و برای آوردن دستگاه راهی قم شدیم. ر نزدیکی دارالتبلیغ، دستگاه را داخل کارتن تحویل گرفتیم و در کوچه‌ای خلوت سریع کاه‌ها را خالی کردیم و با احتیاط طوری که کسی نبیند آن را در میان کاه‌ها پنهان و به سمت کرهرود حرکت کردیم. این دستگاه، کپی خشک می‌گرفت و مارک آن شارپ بود. بعد از آوردن دستگاه به کرهرود، آن را در انباری خانه‌مان جاسازی کردیم. حسابی آن‌جا را با دوستان مرتب کردیم. آن موقع پلاستیک و پارچه خیلی در دسترس نبود به همین خاطر کاغذهای کتاب را ورق ورق کردیم و با پونز به دیوار زدیم و با خشت و گل برای دستگاه، میز درست کردیم و چند تا چوب هم روی آن گذاشتیم. ملحفه‌ای هم مادرم به ما داد روی چوب‌ها انداختیم، بعد هم دستگاه را روی آن نهادیم. حدود دو ماه با دستگاه کار کردیم و بعد از کار افتاد. از آن‌جایی که ما از کم و کیف این دستگاه چندان اطلاع نداشتیم، نمی‌دانستیم عیب آن از کجاست. بعد از مدتی عیب کار را فهمیدیم و آن تمام شدن جوهر بود. از قم برای تهیه جوهر اقدام کردیم. گفتند: «باید دستگاه را بیاورید.» گفتیم: «امکانش نیست.» ‌در قم طلبه‌ای به نام آقای طحایی مکانی در خیابان سعدی تهران به ما معرفی و با صاحب آن نیز هماهنگ کرد که به ما جوهر بدهد. آقای حبیبی که کرهرودی بود جوهر را از آنجا تهیه کرد. راه‌اندازی مجدد دستگاه طول کشید. دوستی داشتم به نام آقای کریمی که به من گفت: در انبار آموزش و پرورش یک دستگاه پلی‌کپی دیدم آن را کنار گذاشته‌اند و استفاده نمی‌کنند می‌توانیم از آن استفاده کنیم. من قبول کردم دستگاه را بیاورد. قبل از این که آقای کریمی برای آوردن دستگاه برود به او گفتم: «مقداری جوهر رنگی هم از انبار بیاور». چون آقای فراهانی که تنها جوهرفروش پلی‌کپی در اراک بود و مغازه‌اش در خیابان محسنی قرار داشت، می‌ترسید و به ما جوهر نمی‌فروخت. آقای کریمی دستگاه و دو کارتن که داخل هر کدام دوازده بسته جوهر بود، برایمان آورد. دستگاه قبلی را کنار گذاشتیم و دستگاه جدید را جایگزین کردیم. دستگاه پلی‌کپی جدید کوچک و ابعادش 50 در 50 بود که جمع می‌شد و در داشت. زمانی که کارمان تمام می‌شد در آن را می‌بستیم. این دستگاه مثل چمدان بود که می‌توانستیم آن را به راحتی جابجا کنیم. برای تکثیر اعلامیه برخی مواقع حدود شش و گاهی بیست نفر داخل انباری مشغول به کار بودند. کاغذ اطلاعیه‌ها کوچک بود. نصف آ4 و حتی کوچک‌تر مثلاً آ5 و آ6 بود. کاغذ هم کم و تهیه آن سخت بود. کاغذ را به صورت رُلی؛ حدود صد متر دور هم پیچیده شده، می‌خریدیم. بعد هم می‌نشستیم با قیچی در اندازه‌هایی که می‌خواستیم کاغذها را برش می‌زدیم. برخی مواقع از دارالتبلیغ آنها را برش می‌زدند، برای ما می‌آوردند؛ کاغذهای برش‌خورده هم به این صورت نبودکه دسته‌بندی شده و مرتب مثل برگه آ4 باشند بلکه به صورت نامرتب و فله‌ای بود. افرادی که از دارالتبلیغ برای ما کاغذ می‌آوردند ثابت نبودند، فرق می‌کردند. بعضی مواقع خودشان نمی‌آمدند بلکه کاغذها را در لابه لای لباس‌ها پنهان می‌کردند و داخل ساک می‌گذاشتند بعد ساک را به راننده اتوبوس می‌دادند. اتوبوس که به اراک می‌رسید به ما خبر می‌دادند ما هم می‌رفتیم ساک را تحویل می‌گرفتیم. گاهی نیز از طریق تلفن از قم و تهران می‌خواستیم برایمان کاغذ بیاورند. من برای این کار از تلفن خاله‌ام که خانه‌اش در خیابان مد آقاسیاه بود استفاد می‌کردم. برقراری ارتباط خیلی سخت بود. گاهی چندین‌بار شماره‌گیری می‌کردم تا تماس برقرار شود. آقای حبیبی که در آموزش و پرورش شاغل بود نیز این کار را انجام می‌داد. او ساعت‌ها پای تلفن می‌نشست تا با قم و تهران تماس بگیرد. بعضی وقت‌ها هم که تماس برقرار می‌شد فرد مورد نظر نبود و می‌گفتند: «آمد به او می‌گوییم که تماس گرفته‌اید.» که گاهی هم فراموش می‌کردند به او اطلاع دهند. با این وضعیت گاهی اوقات ما سه روز برای تهیه کاغذ معطل می‌شدیم. تقریباً تا مرداد سال 57 تمام این کارها به سختی انجام می‌شد. تکثیر اعلامیه که تمام می‌شد نمی‌توانستیم همه اعلامیه‌ها را یک دفعه بیرون بیاوریم و پخش کنیم، یا به در و دیوار بزنیم چون ژاندارم‌ها و پاسبان‌ها اگر می‌دیدنت اذیت می‌کردند. به همین خاطر ا علامیه‌ها را دوتا دوتا با خود می‌بردیم و در طاقچه، جامهری‌ها و جاکفشی مسجد می‌گذاشتیم. به تدریج با تکرار این کار مردم متوجه شده بودند که اعلامیه‌ها کجا قرار دارند، می‌رفتند آن‌ها را برمی‌داشتند و می‌خواندند. هنگام پخش اعلامیه‌ها جلوی مسجد، چند نفر «بپا» می‌گذاشتیم تا مراقب اوضاع باشند. معمولاً دو نفر را که قوی هیکل بودند برای این کار انتخاب می‌کردیم بپای اولی بزن‌بهادر بود؛ او مراقب بود که اگر پاسبانی آمد با وی درگیر و مانع او شود تا به جریان پی ببرد. بپای دومی هم کار شناسایی افراد را به عهده داشت؛ او موظف بود ببیند چه کسانی اعلامیه‌ها را برمی‌دارند و می‌برند؛ هم‌چنین می‌بایست مراقب می‌بود تا اعلامیه‌ها حتما به دست مردم برسد. منبع: انقلاب اسلامی در اراک به روایت مردم، ج 3، مصاحبه و تدوین مریم حاجی‌زاده و ساره مشهدی میقانی، قم، اندیشه صادق، 1397، ص 98 - 101.

تغییر فرماندار

سال 57 در ماه رمضان مرا به دانشگاه تبریز دعوت کردند. ابتدا یکی از آقایان انجمن اسلامی، آقای مهندس احمد خرم از من [حجت‌الاسلام حسن حسن‌زاده کاشمری] دعوت کرد، قصد داشتم در...

حوادث پنجم آذر سال 57 گرگان

روز پنجم آذر بنا بود که یک راهپیمایی بسیار سنگین در گرگان صورت بگیرد و مقامات دولتی و امنیتی اینجا هم خیلی حساس شده بودند. به همین خاطر آنها به دستور مقامات بالا یا با اجازه خودشان تصمیم به مقابله با راهپیمایان را گرفته بودند. در حالی که در راهپیمایی‌های قبل از آن که با طرح و برنامه‌ریزی بسیار خوبی، توسط بنده و بعضی دیگر از آقایان روحانی هدایت می‌شد، پلیس تا مدتی فقط از دور مراقبت می‌کرد. ولی برای پنجم آذر به ما اعلام کردند که کشتار می‌شود. و حتی شب قبل از پنجم آذر چند بار از فرمانداری و از پادگان گرگان – سرهنگ شیرازی، فرمانده آن – با من و بعضی از روحانیون تماس گرفتند و گفتند که فردا بناست بزنند و مأموران دستور تیر دارند. لذا راهپیمایی فردا خطرناک است و از من (آیت‌الله حبیب طاهری گرگانی) می‌خواستند که شرکت نکنم. اما من نپذیرفتم و جواب دادم که چنین چیزی ممکن نیست زیرا ما خودمان ازمردم برای این برنامه دعوت کرده‌ایم، چطور خود ما در آن شرکت نکنیم؟! این دیگر نهایت برخورد دوگانه ما تلقی خواهد شد. حتی گاهی خواهش می‌کردند که در صف مقدم نباشم، این را هم نپذیرفتم. چون وقتی خود ما دعوت کننده هستیم پس باید خود ما هم در صف مقدم باشیم. خلاصه مردم در امام‌زاده عبدالله گرگان جمع شدند و ما هم به آنجا رفتیم. قبل از حرکت، به اتفاق دو نفر دیگر (آقای حاج ابراهیم صالحی و آقای فرشاد) نزد پلیس رفتیم و من به افسر مسئول آنجا که فکر می‌کنم سرگرد جهانشاه بود گفتم: ما امروز می‌خواهیم تظاهرات آرامی برگزار کنیم و آرامش آن را هم تضمین می‌کنیم و اگر شما مایل نیستید که از این مسیر (خیابان شهدا) به طرف شهرداری برویم از آن مسیر (خیابان شهید رجایی) به طرف چهار راه میدان می‌رویم و سخنرانی می‌کنیم. اما آن افسر گفت: تظاهرات نکنید که ما امروز دستور تیراندازی داریم. بعد من گفتم: بالاخره شما می‌خواهید در این شهر زندگی کنید و مردم خانه و زندگی شما را می‌دانند کجاست. آن افسر در جوابم گفت: تهدید نکن خودت هم امروز کشته می‌شوی. من هم جوابی دادم به این معنا که ما ‌آماده‌ایم برای شهادت. و باز او پاسخی به این مضمون داد که ما هم سرباز جانباز شاه هستیم. من گفتم می‌خواهم با بی‌سیمِ شما با سرهنگ شیرازی صحبت کنم و آنها گفتند نمی‌شود و خلاصه مذاکره ما به افسر شهربانی به نتیجه نرسید. لذا ما برگشتیم به طرف جمعیت. ما هنوز به جمعیت نرسیده بودیم که پرتاب گاز اشک‌آور و تیراندازی مأموران، ابتدا هوایی بعد هم زمینی به طرف مردم شروع شد. در آن واقعه نُه نفر بلکه بیشتر به شهادت رسیدند. وقتی تیراندازی شد و جمعیت پراکنده شدند ما از پشت امام‌زاده از مسیر گرگان جدید بیرون رفتیم و گفتم برویم به بیمارستان پهلوی سابق تا ببینم چند نفر شهید شده‌اند. پلیس هنوز در حال تیراندازی و شلیک گلوله بود که به بیمارستان رسیدیم و دیدم گلوله مغز آقای سید نظام‌الدین نبوی – یکی از بستگان ما – را متلاشی کرده و شهید شده است. در بیمارستان خواستم که به اورژانس بروم تا هم از مجروحان واقعه عیادت نمایم و هم تعداد شهدا را بدانم از مسیر شیبی که مخصوص رفت و آمد برانکاردهای چرخدار بود رفتم و چون پله نداشت، دست مرا گرفتند و کمک کردند تا وارد اورژانس شدم. با مشاهده این صحنه گویا برخی تصور کرده بودند که لابد من تیر خورده‌ام که دستم را گرفته‌اند و به اورژانس می‌برند. از طرف دیگر هم گویا دختر خانمی از مشهد به فردی در گرگان تلفن زده بود و پرسیده بود که در گرگان چه خبر بوده و او هم گفته بود که تعداد زیادی شهید و مجروح شده‌اند و از جمله به پای آقای طاهری هم شلیک کرده‌اند و مجروح شده است؛ در صورتی که من آن روز مجروح نشده بودم. متأسفانه من در آن بحران و آن همه خشونت پلیس تک و تنها بودم و تحتِ‌تأثیر مسائلی قرار نگرفتم حتی رئیس ژاندارمری به یکی از دوستان ما گفته بود که به فلانی بگو در این میدان تنهاست. منبع: خاطرات آیت‌الله حبیب‌الله طاهری گرگانی، تدوین غلامرضا کوهی، تهران، سوره مهر، 1388، ص 166 - 168.

7

...